Twee keer in de week loop ik 's ochtends hard. Meestal op woensdag en zaterdag. Nou was het laatst op een woensdagochtend echt enorm stormachtig.
Normaal ga ik gewoon, of bij wat extremer weer ruil ik mijn dag om met een krachttraining.
Omdat de weersvoorspellingen voor de volgende dag hetzelfde waren, had ruilen weinig zin.
Meteen ging mijn innerlijke criticus los. "Pet op en gaan, zoals je normaal zou doen". "Je moet voorzichtig zijn met verkouden worden met dit weer, je kunt ziek worden niet permitteren".
"Je hebt gisteren een high tea gehad, dus je moet wel".
Wekelijks probeer ik in ieder geval 1 rustdag te houden voor mijn lichaam (en ja, ook mijn geest ook al heeft die het wat moeilijker op die dag). Het weekend hiervoor had ik op zaterdag een 21k wandeling gemaakt en op zondag 15k hardgelopen. Reden genoeg om deze woensdag als rustdag in te lassen wat ik besloot te doen en kroop terug mijn bed in. Kortsluiting!
Het eerste half uur schoot mijn gedachte van "ja ik ga toch" naar "nee ik hou mijn rustdag vol". Voor de rust in mijn hoofd was ik bijna alsnog gegaan, maar ik weet dat rust belangrijk is dus ik hield vol.
Opvallend dat zoiets simpels als rust nemen, gewoon één dag, mij de rest van de dag kortsluiting heeft gegeven. Ik was echt mezelf niet. Zat mezelf steeds in de weg.
Als voorbeeld: mijn eerste PT voor die dag zei af en mijn eerste gedachte was "zal ik toch gaan?"
Tussendoor had ik wat tijd over. Lekker toch, zou je zeggen, maar mijn gedachte begon weer... "zal ik...?".
En toen ik als kers op de taart mijn laatste PT voor die dat met de auto heb bezocht vanwege het slechte weer i.p.v. van de fiets, was het feest in mijn hoofd helemaal compleet!
Ik heb gewoon een auto... hoef mezelf geen ritjes door de stromende regen aan te doen, maar heb gewoon kortsluiting in mijn koppie als ik niet de fiets pak. Waarom? Omdat het een gewoonte is dat ik deze rit altijd met de fiets doe. Van de inmiddels 20 trainingen die zij hebben gehad, heb ik er nu 2 met de auto gedaan.
Zo ie zo was het de hele week echt storm- en regenachtig waardoor ik meerdere pt's met de auto ipv de fiets heb bezocht.
Op donderdagochtend was ik het zat. Ik ben echt heel graag buiten en fiets ook graag. Met de auto merk ik veel frustratie van medeweggebruikers (die niet normaal kunnen doen). Fietsen geeft me rust.
Op deze ochtend heb ik mijn laatste lange fietsrit naar een PT en omdat de regen leek mee te vallen besloot ik toch met de fiets te gaan. Wilde ik echt graag. Weersvoorspelling gekeken en die gaf aan 40% kans op neerslag in de tijd dat ik op de fiets zou zitten. Te doen dus.
Die 40% heb ik precies op mijn nek gekregen toen ik op de fiets stapte. Regen, hagel en zelfs sneeuw toen ik net 10 minuten onderweg was. "Zal ik omdraaien en toch de auto pakken?
Dat heb ik 1 keer gedaan en toen draaide ik weer terug. Nee!! ik zal fietsen!! Poncho had ik aan dus gewoon doorgegaan. Half uur later kwam ik doorweekt op mijn bestemming. Maar ergens wel trots op mezelf! Ik was toch met de fiets gegaan hahaha.
Na de training scheen het zonnetje dus terug was weer fijn. Thuis even onder een warme douche gestapt en droge kleren aangedaan.
Maar nog steeds blij dat ik met de fiets was gegaan.
Bizar hoe opvallend moeilijk ik het mezelf kan maken. Hoe, bijna autistisch, ik reageer als een keer anders dan anders doe. Aardig doorgesleten in mijn patronen vastzit. En ik nog steeds hard voor mezelf ben.
Ja, het gaf me rust om uiteindelijk te fietsen waar het mij de dag ervoor totaal onrust bezorgde om een rustdag te nemen. Vaker hoor ik het andersom. Mooi leermomentje.
Comments