15 maart 2020, voor mij een zondag als alle anderen. In de ochtend nog gewerkt bij Anytime Fitness Bavel, met een collega zelfs alle toestellen en onderdelen ontsmet. 4 uur later belt ze me op; “het is zover… we moeten dicht”. Kort daarna hetzelfde bericht in de groepsapp van een kickboks school waar ik training geef.
Dat het serieus was, dat wist ik al, maar alle sport faciliteiten dicht? Dit is mijn wereld, mijn leven. Eerste gedachte; “En nu…? Hoe moet dat nu met mijn cliënten?” Niet eens denkend aan mijn inkomen. Eerder aan al diegene die ik train.
Van de eerste schok bekomen besluit ik gebruik te maken van de tijd die ik gekregen heb om een stuk zelfreflectie op te pakken. Ik merkte al een tijdje dat er een energie lek was. Mijn dagen bestonden voornamelijk uit zelf trainen, werken, rusten, werken, slapen.. and repeat. Zo was ik begonnen met dagelijks een stukje te schrijven over mijn gedachtes en gevoelens. Dat ging in het begin best wel moeizaam. Er kwam niet veel.
Sinds vorig jaar weet ik dat PTSS onderdeel van mij is en dat ik heel
makkelijk in, wat ik noem, survival modus ga. Ik voel dan niets en ga gewoon maar door, tot..? Tja, tot ik dus compleet leeg ben.
Om toch regelmaat te houden had ik de dagen ingepland met thuis trainen, stukje schoonmaak en tijd voor mezelf.
Het eerste waar ik tegenaan liep was gevoel van druk omdat ik voor mijn gevoel nog heel veel moest (wilde) doen. Dit gaf veel onrust, dus ben ik alles wat ik wilde doen op gaan schrijven en met mezelf afgesproken dat ik van deze ‘to do’ list dagelijks 1 max 2 dingen mag doen in een tijd gat waar ik niets heb. Mijn nachtrust had hier ook last van. Is sliep licht en weinig, wat natuurlijk totaal niet mee helpt.
Eén van de dingen wat ik al langere tijd wilde doen is het boek ‘Mindgym’ doornemen en toepassen. Zo gezegd zo gedaan. Oke, toen kwam het contact met de emoties terug.
Totaal ongecontroleerd. Overdag voelde ik me prima, productief, eindelijk weer energiek! En ’s avonds kwamen de huilbuien. Maar waarom? Ik moest huilen, maar had geen idee waarom. Allang blij dat er iets los kwam. Maar gelaten voor wat het was.
Toen ging ik nadenken wat mijn doel ook alweer was. Wat wilde ik nou met mijn leven. Want zoals het de afgelopen maanden ging was eigenlijk achteraf niet helemaal oke. Ik leefde om te werken en had geen energie meer over voor wat anders. Vol … om dit na deze hele crisi
s ander te gaan doen, zat ik te denken wat mijn doel dan ook alweer is. En toen liep ik vast…
Ik had oprecht geen idee meer waar ik naartoe wilde werken, wat mijn grote droom is. Waar ik het allemaal voor doe. Ja, om zoveel mogelijk mensen te kunnen helpen naar hun droom fysiek en een sterkere mindset. Klinkt misschien als een sociaal geaccepteerd antwoord maar dat is het voor mij wel.
Toevallig (toeval bestaat niet) had ik die week contact met mijn oude coach en ze plande gelijk een sessie met me in. Zo fijn om weer eens met haar te kunnen sparren en door haar scherpe vragen bleek eigenlijk dat ik het antwoord zeker nog wel in me had. Want wat ik voor mijn cliënten wens dat is ook waar ik zo graag weer naar toe wil werken.
Jullie hebben vast mijn post over Personal Mindset training voorbij zien komen. Natuurlijk null reacties. Want waarom zou je? Waarom zou ik anders zijn dan al die andere aanbieders. Misschien omdat ik nu zelf door dat hele proces heen ga? Ik snap wat je voelt? En dus ook door kan vragen en met je mee kan denken in de kennis die ik over mindset al heb?
Dit verhaal vertel ik jullie om te laten weten dat als jij met twijfels en onzekerheden loopt, je niet de enige ben. Mijn proces is ook nog maar net begonnen en ik ben er voorlopig nog lang niet.
Maar als ik moet kiezen tussen bij de pakken neer gaan zitten of de tijd gegeven nu gebruiken om te groeien en ontwikkelen, kies ik het laatste. En juist omdat ik dit nu doormaak sta ik er voor op en om dit met je te delen.
Comments