Is er nog wel plaats voor mij?
Ik ben heel zelfstandig en trek me gemakkelijk terug wanneer ik even wat minder in mijn vel zit maar de laatste tijd valt het me op dat mijn direct omgeving, hoe zeg ik dat..., nou het druk heeft.
Zeker als het zonnetje gaat schijnen en ik goed in mijn energie zit wil ik er graag op uit. Leuke dingen doen. En dit doe ik met hetzelfde gemak alleen. Maar na jaren alles alleen te hebben gedaan heb ik daar gewoon simpelweg geen zin meer in en is het gewoon gezelliger om met iemand samen erop uit te gaan; ijsje gaan eten, wandeling maken, aan het water zitten. Ik noem maar wat voorbeelden.
Maar als ik dan in mijn omgeving rondvraag hebben ze geen van allen tijd of ruimte. Begrijpelijk, druk met hun eigen leven, maar vervolgens hoor ik wel dat ze met die en zus en zo naar hot en her zijn geweest. Ook dat begrijp ik maar mis het terugkomen van de vraag.
"Suus, als er wat is mag je me altijd bellen". En als ik dan voor mezelf het lef bij elkaar heb geraapt (ik blijf dat een enorme drempel vinden om hulp te vragen) om aan te geven dat het even niet lekker gaat en waar ik mee zit. Dan blijft reactie uit of beginnen ze over hun eigen problemen. Ja, ik sta altijd 100% voor mijn vriendschappen klaar. Luister en veroordeel niet. Geef advies als daar om gevraagd wordt. Maar als ik dan met mijn eigen 'problemen' aanklop dan worden die voor mijn gevoel makkelijk afgewimpeld. "Ach joh, gaat wel weer over" of "Hé, wat rot voor je".
Dat kwetst. Heb ik dan zo het beeld gecreëerd dat ik alles alleen wil doen? Door mijn zelfstandigheid en het feit dat mijn eigenwaarde de laatste maanden eindelijk oke is, merk ik wel dat ik meer grenzen ben gaan aangeven en het soms ook lastiger begin te vinden om aan bepaalde situaties aan te passen. Iets wat ik voorheen nooit deed. Ik was altijd flexibel en accepteerde alles. Ik cijferde mezelf altijd weg voor anderen zodat zij het maar goed, fijn of leuk konden hebben. Maar ook ik mag mijn grenzen tonen, toch?
Dit klinkt natuurlijk heel erg gegeneraliseerd en dat klopt, er zijn ook enkele uitzonderingen. En ik geloof ook echt wel dat ik hierin ook mijn eigen aandeel draag.
Maar nu lijkt het voor mij net alsof iedereen zijn eigen ding heeft (wat helemaal oke is!!) maar ik vast zit in mijn eigen bubbeltje. Dat voelt soms best eenzaam, ookal kan ik mezelf prima vermaken). En schiet de vraag regelmatig door mijn hoofd; "Is er nog wel plaats voor mij?"
