Mijn liefdesleven is een soap. Voor veel mensen erg vermakelijk en gelukkig kan ik er vaak zelf ook nog wel om lachen maar het is soms ook pijnlijk. De hunkering naar erkenning en gezien worden is een weg die ik al 11,5 jaar bewandel. `Hoe kan jij nou nog vrijgezel zijn?" zijn reacties die ik veel krijg, maar toch is het zo.
Achteraf waren de meeste jaren vooral de erkenning en gezien worden door mijzelf. Door een negatief zelfbeeld (ze vinden me te dik/lelijk), minderwaardigheidscomplex (ik ben toch niet goed genoeg) en nog wat andere demonen uit het verleden zocht ik dit vooral in anderen. Feit blijft, hoe cliché ook, dat je eerst van jezelf moet houden voordat je van een ander kunt houden.
De eerste jaren stond ik er dus eigenlijk ook niet echt voor open.
En hoe goed opbouwend opmerkingen ook bedoeld zijn. Ze kwetsen me wel. Ik vind zelf dat ik inmiddels ook een leuke vent verdien. Heb een super leven, op de rit waar ik ook ruimte voor iemand heb.
Ook heb ik de gewoonte om me aangetrokken te voelen tot de verkeerde. De mannen die maar op één ding uit zijn, bindingsangst hebben of in ieder geval heel oppervlakkig zijn en niet de moeite nemen om mij echt te leren kennen. De 'good guys', om ze zo maar even te noemen, bezorgen mij paniek. Raar toch? Maar ik denk dat het idee dat het nu ineens wel serieus kan zijn na een leven waarin ik geleerd heb zelfstandig te zijn, alles zelf te doen en op een afstandje een verlangen te hebben, dan even ineens te dichtbij komt.
Waar ik voorheen mezelf 200% in storten kijk ik nu enorm de kat uit de boom en blijf ik gereserveerd. Zittend met twijfel of ik nu wel of geen interesse heb in diegene. Door behoorlijk wat nare ervaringen is het vertrouwen niet optimaal meer. Waar bij komt dat ik van derden hoor dat ik nogal krachtig over kan komen, zelfverzekerd en natuurlijk ook nog wat gespierder ben dan een gemiddelde lady. Maar goed... als iemand oprecht geïnteresseerd is doet diegene toch moeite? Is mijn gedachte dan.
De moeite nemen om verder naar iemand te kijken dan een eerste indruk. Zijn we dat verleerd?
De laatste tijd probeer ik er weer meer voor open te staan en leer er ook weer ontzettend veel van. Eerder afkappen bij bepaalde signalen (geen tijd meer verdoen), onderbuik gevoel volgen en bij mijn eigen grenzen blijven. Soms verlies ik wel de hoop en wil ik het liefst mezelf er weer helemaal voor afsluiten en daar vrede in vinden, maar het verlangen komt toch altijd weer terug en feit blijft dat niemand is gemaakt om alleen te blijven.
